Φόρουμ
ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2012
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ
Είναι γεγονός πως ως κοινωνία διερχόμαστε μια βαριά κρίση. Έχουμε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε την μέχρι σήμερα πορεία μας και να αναγνωρίσουμε τα λάθη που ως κοινωνία κάναμε τα 30 και πλέον χρόνια της μεταπολίτευσης. Δέκτης έντονης κριτικής έχει γίνει ο συνδικαλισμός και ειδικότερα ο τρόπος που αυτός ασκήθηκε από τις ηγεσίες κυρίως των συνδικαλιστικών οργανώσεων καθώς και η διαπλοκή τους με την πολιτική. Σε αυτό το περιβάλλον και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάσουμε και τη σχέση της Νοσηλευτικής με τον συνδικαλισμό.
Είναι βέβαιο πως οι όποιες αλλαγές συμβούν στον τομέα αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής απόφασης αλλά κυρίως απόφαση των ίδιων των εργαζομένων. Σε ένα ευμετάβλητο περιβάλλον το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προτείνεις κυρίως προς τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και τους συνδικαλιστικούς φορείς που υπάρχουν σήμερα πιθανούς τρόπους διεξόδου από την σημερινή κρίση που διέρχεται και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ξεκινώντας την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας πρότασης σχετικά με τον συνδικαλισμό στο νοσηλευτικό χώρο δεν μπορείς παρά να αναλύσεις τη σημερινή πραγματικότητα και τις συνθήκες που μας οδήγησαν σε αυτήν.
Ως συνδικαλισμός νοείται: η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Ο συνδικαλισμός απευθύνεται στον εργοδότη που στην περίπτωσή μας είναι είτε ο δημόσιος είτε ο ιδιωτικός τομέας. Έτσι ανεξαρτήτως του πρωτοβάθμιου ή δευτεροβάθμιου σωματείου που ο καθένας ανήκει η τριτοβάθμια συνδικαλιστική έκφρασή του μέχρι σήμερα είναι είτε η ΓΣΕΕ είτε η ΑΔΕΔΥ.
Σήμερα οι συνδικαλιστικοί φορείς που εκφράζουν μέρος ή όλο το νοσηλευτικό προσωπικό κατά περίπτωση είναι:
ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Τοπικό σωματείο εργαζομένων – ΟΣΝΙΕ – ΕΚΑ – ΓΣΕΕ. Στον ιδιωτικό τομέα δεν έχει αναπτυχθεί έως σήμερα κανένα κλαδικό νοσηλευτικό σωματείο
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ:
- Τοπικό Σωματείο Εργαζομένων ανά δομή παροχής φροντίδας υγείας– ΠΟΕΔΗΝ – ΑΔΕΔΥ (περιλαμβάνει όλο το προσωπικό της δομής)
- ΠΑΣΟΝΟΠ- δευτεροβάθμια ομοσπονδία (περιλαμβάνει όλο το προσωπικό της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας των νοσοκομείων και τα πρωτοβάθμια σωματεία της είναι διαρθρωμένα ανά ΔΥΠΕ)- ΑΔΕΔΥ Βορείου Ελλάδος
- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ – δευτεροβάθμια ομοσπονδία (περιλαμβάνει τους Νοσηλευτές ΤΕ & ΠΕ και τα πρωτοβάθμια σωματεία της είναι διαρθρωμένα σε επίπεδο νομού) – ΑΔΕΔΥ (
Στην περίπτωση της ΠΑΣΥΝΟ- ΕΣΥ η ΑΔΕΔΥ έχει ερωτηματικό γιατί εάν και είναι διατυπωμένη επιθυμία της η συμμετοχή στην ΑΔΕΔΥ αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Η πολυδιάσπαση που εμφανίζεται στον συνδικαλιστικό χώρο του δημοσίου το μόνο σίγουρο είναι πως δημιουργεί έριδες, προβλήματα και αντεγκλήσεις ανάμεσα στους ίδιους τους φορείς που ορισμένες φορές φτάνουν τα όρια της φαιδρότητας… Συνάδελφοι που αντιπαρατίθενται ενώπιον συναδέλφων αποκλειστικά και μόνο επειδή εκπροσωπούν διαφορετικό φορέα και μάλιστα τη στιγμή που στην πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ζητημάτων που αφορούν τους εργαζόμενους μέλη τους συμφωνούν…
Πρόσφατο παράδειγμα η ένταξη του νοσηλευτικού προσωπικού του δημοσίου στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Ενώ για τον έχοντα απλή λογική αποτελούσε μια αυτονόητη κατάληξη της εφαρμογής των ΒΑΕ στο δημόσιο , τη στιγμή που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα, όλοι οι φορείς διεκδίκησαν και διεκδικούν ο καθένας με τον τρόπο του την πατρότητα αυτής της επιτυχίας…
Όμως γιατί φτάσαμε έως εδώ και ποια διέξοδος υπάρχει;
Ιστορικά η Νοσηλευτική πρωτοστάτησε για την δημιουργία της ΠΟΕΔΗΝ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η πρώτη πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ ήταν η κα Μ Κοκκολιού που ήταν Νοσηλεύτρια. Με το πέρασμα των χρόνων και τη διαμόρφωση πλέον του ΕΣΥ αλλά και της πλήρους κομματικής εξάρτησης που αποτέλεσε καθολική πρακτική των δεκαετιών 80,90, το νοσηλευτικό προσωπικό βρέθηκε από πρωταγωνιστής να γίνεται κομπάρσος… Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας αλλά και των αποδοχών απομάκρυναν το νοσηλευτικό σώμα, που αποτελούνταν σχεδόν 100% από γυναίκες, από την ενεργή συμμετοχή στα συνδικαλιστικά όργανα. Βεβαίως μεγάλη ευθύνη αυτής της εξέλιξης φέρει και το ίδιο το νοσηλευτικό προσωπικό το οποίο αν και συμμετείχε στις εκλογικές διαδικασίες δεν ψήφιζε με κλαδική συνείδηση αλλά κυρίως με κομματική ή με μια συγκεκριμένη λογική προσωπικών μικροσυμφερόντων. Έτσι η ΠΟΕΔΗΝ με ηγεσίες από άλλους κλάδους πλην Νοσηλευτικής προέταξε τα συμφέροντα του «νοσοκομειακού υπαλλήλου ή του υγειονομικού» μη αναγνωρίζοντας τίποτα το «νοσηλευτικό» και πολλές φορές αδικώντας έναν ολόκληρο κλάδο. Για αυτή την εξέλιξη ευθύνη έχουν τόσο οι συνδικαλιστικές παρατάξεις όσο και ο ίδιος ο νοσηλευτικός κλάδος.
Όταν ο νοσηλευτικός κλάδος αποφάσισε να αντιδράσει εντός ΠΟΕΔΗΝ και μάλιστα ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι κομματικοί μηχανισμοί κατέπνιξαν την προσπάθεια. Οι συνδικαλιστικές διαδικασίες ήταν στημένες σε τόσο συμπαγή κομματικά πλαίσια που δεν υπήρχε καμία πιθανότητα επιτυχίας. Δυστυχώς η επιλογή του νοσηλευτικού κλάδου μετά τα πρώτα χρόνια της ΠΟΕΔΗΝ να αποστασιοποιηθεί από τη συνδικαλιστική δράση και να την αναθέσει σε πιο «ειδικούς», κυρίως άνδρες, που με την πάροδο των χρόνων απέκτησαν ερείσματα τόσο στους εργαζόμενους των νοσοκομείων όσο και στα κόμματα , τον έβγαλαν εκτός παιχνιδιού… Έτσι οι μετέπειτα εξελίξεις αποτελούσαν μονόδρομο…
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη χώρα μας ο συνδικαλισμός ήταν και συνεχίζει έως και σήμερα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και με την συνολικότερη πολιτική/κομματική αντιπαράθεση. Το ΕΣΥ δημιουργήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και αναπτύχθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, έως και σήμερα διατηρεί τα ηνία της ΠΟΕΔΗΝ. Για την περίοδο μάλιστα που μιλάμε ήταν αδιαμφισβήτητα η μόνη κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Το 1996 μια Νοσηλεύτρια που είχε θητεύσει επί κυβερνήσεως ΝΔ στο ΥΥΚΑ η κα Ελένη Ντόβα, εκμεταλλευόμενη την δυσαρέσκεια των νοσηλευτών προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Γιατί όμως αλήθεια μόνο των νοσηλευτών; Η άποψή μας είναι ότι αυτό έγινε για δυο λόγους:
1. Τότε υπήρχε μια κρίσιμη μάζα νοσηλευτών που αντιμετώπιζε προβλήματα στη συνεργασία του με τους βοηθούς νοσηλευτών αλλά και τη νοσηλευτική ιεραρχία του νοσοκομείου ενώ ταυτόχρονα αισθανόταν ιδιαίτερα αδικημένη (κρίσεις , καθηκοντολόγιο κλπ)
2. Οι Νοσηλευτές, κατά κανόνα λόγω της μεγάλης έλλειψής τους, διορίζονταν έως το 1990 άμεσα χωρίς την οποιαδήποτε «παρέμβαση» ενώ ταυτόχρονα προέρχονταν από μια πιο μη πολιτικοποιημένη/κομματικοποιημένη κοινωνική τάξη.
Έτσι το υλικό ήταν έτοιμο για να στηθεί ένας φορέας που δυνητικά θα μπορούσε να ελεγχθεί κομματικά και να αποτελέσει αντίπαλο δέος για την ΠΟΕΔΗΝ του ΠΑΣΟΚ. Η εμφάνιση βουλευτών της ΝΔ στις πρώτες εκδηλώσεις του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ επαληθεύουν αυτές τις υποθέσεις. Όμως οι όποιοι σχεδιασμοί υπήρχαν τότε εντός και εκτός Νοσηλευτικής δεν ευοδώθηκαν. Αυτό οφειλόταν στην ιδιοσυγκρασία της ίδιας της κας Ντόβα αλλά και στην πολεμική που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε ΠΟΕΔΗΝ και ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ καθώς και ΕΣΝΕ- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Έτσι το καλοκαίρι του 2003 επήλθε η εσωτερική αμφισβήτηση και ανατροπή της ιδρύτριας του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ από την σημερινή ηγετική ομάδα της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ.
Το 2001 άλλη μια συνδικαλιστική ιστορία ξεκινούσε… Η Νοσηλευτική δεν είχε βρει τη διέξοδό της ως προς την συνδικαλιστική έκφραση ενώ το εγχείρημα του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ δεν είχε πείσει. Οι προσπάθειες ανεξάρτητων νοσηλευτών εντός ΠΟΕΔΗΝ είχαν καταπνιγεί κι ένας ενδοπασοκικός πόλεμος που μάλλον περισσότερο είχε να κάνει με τα εσωτερικά του συγκεκριμένου κόμματος και λιγότερο με τη νοσηλευτική είχε ξεσπάσει. Την συγκεκριμένη περίοδο λοιπόν δυο άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές συζητούσαν τη δημιουργία συνδικαλιστικών σωματείων νοσηλευτικού προσωπικού ανά ΠΕΣΥ και στη συνέχεια ομοσπονδίας (ΠΑΣΟΝΟΠ). Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο κος Κ Μπουμπάρης από τη Θεσσαλονίκη (άνηκε πολιτικά στη ΝΔ κι είχε εμπλακεί για ένα διάστημα και στον ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ), και η κα Λ Βασιλάκου (γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ). Τελικά η κα Βασιλάκου την τελευταία στιγμή υποχώρησε και ο νέος συνδικαλιστικός φορέας που συμπεριελάμβανε όλο το προσωπικό της νοσηλευτικής υπηρεσίας ξεκίνησε το 2001 από την βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα τη Θεσσαλονίκη. Λίγα χρόνια αργότερα ο κος Μπουμπάρης αποχώρησε από την ΠΑΣΟΝΟΠ μετά από εσωτερικές συγκρούσεις.
Η ΠΑΣΟΝΟΠ με σαφώς ισχυρότερα ερείσματα στην βόρεια Ελλάδα κατάφερε να συμμετέχει στην ΑΔΕΔΥ βορείου Ελλάδας, κι έχει στο ενεργητικό της αρκετές πετυχημένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα. Σήμερα εν μέσω κρίσης προσπαθεί να οργανωθεί στην Αθήνα αλλά και στις υπόλοιπες ΔΥΠΕ.
Η ύπαρξη τριών διαφορετικών συνδικαλιστικών φορέων είναι προφανές πως δημιουργεί έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις που συντηρούνται έως και σήμερα. Το ζητούμενο για κάθε μια από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ποια θα έχει την πρωτοκαθεδρία και ποια τελικά θα εκπροσωπήσει το νοσηλευτικό κλάδο. Ζήτημα βεβαίως αδιάφορο για την καθημερινότητα του νοσηλευτικού προσωπικού.
Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα μετά το 2007, βιώνουμε σίγουρα ένα προβάδισμα- που ενισχύθηκε και πολιτικά/κομματικά- της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ μετεξελίχθηκε σε δευτεροβάθμια ομοσπονδία το 2006 ενώ είχε ήδη ξεκινήσει την παράλληλη οργάνωση με το ρυθμιστικό φορέα των νοσηλευτών δηλαδή την ΕΝΕ. Η ύπαρξη των ίδιων προσώπων στην ηγεσία ΕΝΕ και ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ, που μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί πως ήταν, οδήγησαν στην πλήρη ταύτιση της ΕΝΕ με την ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ και στον αποκλεισμό της έκφρασης μέσω του ΝΠΔΔ κάθε άλλου συνδικαλιστικού φορέα. Το γεγονός αυτό, υπό την ανοχή –εάν όχι την υποστήριξη της πολιτικής ηγεσίας του ΥΥΚΑ- βοήθησε σε σημαντικό βαθμό την πανελλαδική ανάπτυξη της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Το δίπολο ΕΝΕ-ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ που ζούμε από το 2005 έως και σήμερα αποτελεί απαράδεκτη πρακτική και κατά την άποψή μας συνιστά σκάνδαλο! Ουσιαστικά ο ρυθμιστικός φορέας χρησιμοποιείται από την ηγετική του ομάδα για το στήσιμο ενός συγκεκριμένου συνδικαλιστικού φορέα! Και το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι με ποιο στόχο; Την προάσπιση των συμφερόντων των μελών της δηλαδή αποκλειστικά των Νοσηλευτών ή μήπως την αποδυνάμωση της ΠΟΕΔΗΝ με τη δημιουργία ενός αντίπαλου και ελεγχόμενου συνδικαλιστικού φορέα; Η προαναφερόμενη σχέση ΕΝΕ- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ έχουμε την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Οι επιπτώσεις αυτής της σχέσης στο ρυθμιστικό φορέα είναι ήδη εμφανείς και δεν μπορεί παρά να υπάρξουν εξελίξεις στο μέλλον.
Όλα αυτά, αν και παρουσιάζουν ιστορικό ενδιαφέρον και όχι μόνο, μοιάζουν αδιάφορα στην καθημερινότητα…. Δεν έχουν καμιά ουσιαστική σχέση με τον συνδικαλισμό και μάλλον αποτελούν προϊόντα της αντίδρασης και αναζήτησης ενός κλάδου, των προσωπικών φιλοδοξιών κάποιων ανθρώπων και κομματικών παιχνιδιών ανάμεσα κυρίως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ….
Θεωρούμε πως ήρθε η ώρα για ριζικές μεταρρυθμίσεις και στον συγκεκριμένο χώρο προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά. Είναι παράλογο ο Νοσηλευτής να καλείται σήμερα να αποφασίζει για το με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει… Είναι παράλογο να γίνεται δέκτης μιας συνεχούς αντιπαράθεσης χωρίς ουσία…
Με βάση τον αρχικό ορισμό που δώσαμε: Ως συνδικαλισμός νοείται η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Με τη λογική ότι ένας συνδικαλιστικός φορέας είναι πιο αποτελεσματικός όσο πιο μαζικός είναι, η οργάνωση όλων των εργαζομένων στα εργασιακά σωματεία των νοσοκομείων αλλά και η ύπαρξη της ΠΟΕΔΗΝ ως δευτεροβάθμιας ομοσπονδίας καλύπτουν αυτές τις αναγκαίες συνθήκες ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες συμπίεσης και υποβάθμισης όλων των εργασιακών κεκτημένων. Ταυτόχρονα ο Νοσηλευτικός κλάδος όπως περιγράφεται και στην παρούσα πρόταση πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ακούγεται και να δρα και αυτόνομα μέσω κάποιου κλαδικού συνδικαλιστικού οργάνου.
Εάν θελήσουμε να δούμε αν υπάρχει κάτι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στα νοσοκομεία σχετικά με τον ορισμό του συνδικαλισμού αυτό είναι οι συνθήκες εργασίας. Σε μικρό βέβαια βαθμό αυτό έχει αναγνωριστεί κατά καιρούς με την χορήγηση κάποιων επιδομάτων όπως πρόσφατα του ανθυγιεινού. Όμως αυτή η διαφοροποίηση δεν αφορά αποκλειστικά τους Νοσηλευτές αλλά όλους τους εργαζόμενους που παρέχουν νοσηλευτική φροντίδα. Η όποια διεκδίκηση σχετίζεται με αυτές τις συνθήκες πρέπει να τους αφορά όλους άσχετα εάν μπορεί και πρέπει να υπάρχει κάποια κλιμάκωση. Θεωρούμε απαράδεκτο να ακούγονται απόψεις όπως είχε συμβεί στο παρελθόν που υποστήριζαν πως στα ΒΑΕ πρέπει να ενταχθούν μόνο οι Νοσηλευτές….
Η άποψή μας είναι πως πρέπει να υπάρχει διαμορφωμένη συνδικαλιστική νοσηλευτική άποψη η οποία και να γίνεται αποδεκτή σε επίπεδο ΠΟΕΔΗΝ. Αυτή η άποψη πρέπει να συνδιαμορφώνεται από όλους τους παρέχοντες νοσηλευτική φροντίδα. Άρα χρειάζονται νοσηλευτικοί κλαδικοί συνδικαλιστικοί φορείς σε επίπεδο περιφέρειας οι οποίοι θα συμπεριλαμβάνουν όλους τους ασκούντες τη νοσηλευτική και οι οποίοι θα βγάζουν εκπροσώπους στην ΠΟΕΔΗΝ.
Α΄βάθμια λοιπόν κλαδικά Νοσηλευτικά Σωματεία σε επίπεδο περιφέρειας με αντιπροσώπους στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ. Εάν όλο το νοσηλευτικό προσωπικό ψήφιζε για αντιπροσώπους μέσω αυτών των σωματείων – κι όχι των εργασιακών- είμαστε πεπεισμένοι πως ένας ικανοποιητικός αριθμός μελών της διοίκησης της ΠΟΕΔΗΝ, θα άνηκαν στο νοσηλευτικό προσωπικό. Ταυτόχρονα και ανεξάρτητα από αυτό η ίδια η ΠΟΕΔΗΝ οφείλει να δημιουργήσει και να στηρίξει τη λειτουργία κεντρικά ενός αμιγώς νοσηλευτικού οργάνου. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μέσω εκλογών στο συνέδριο μόνο από τους συνέδρους που ανήκουν στο νοσηλευτικό προσωπικό. Υπάρχει η Γραμματεία Νοσηλευτικού της ΠΟΕΔΗΝ η οποία θα μπορούσε να παίξει αυτόν το ρόλο.
Η μορφή των πρωτοβάθμιων σωματείων όπως περιγράφεται ανωτέρω υπάρχει ήδη σήμερα και είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία της ΠΑΣΟΝΟΠ. Για την μετεξέλιξή τους και την εμπλοκή τους στην ΠΟΕΔΗΝ πρέπει να υπάρξει συνεργασία και καλή θέληση και από τα δυο μέρη. Κάτι που στις σημερινές ιδιαίτερες συνθήκες κρίσης νομίζουμε πως το κλίμα είναι ώριμο για την έναρξη μιας τέτοιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Στην συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου δεν συμπεριλαμβάνεται η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ καθώς θεωρούμε πως η λογική της ως προς τα μέλη είναι σε λάθος κατεύθυνση καθώς συμπεριλαμβάνει μόνο τους Νοσηλευτές. Όλοι οι Νοσηλευτές πρέπει ζυγίζοντας με ιδιαίτερη προσοχή τα δεδομένα που υπάρχουν να αποφασίσουν ποια συνδικαλιστική έκφραση θα επιλέξουν για τη Νοσηλευτική του Αύριο.
Στον ιδιωτικό τομέα που ουσιαστικά έως σήμερα δεν υπάρχει κάποια κλαδική συνδικαλιστική έκφραση πρέπει κατ’αντιστοιχία να δημιουργηθούν νοσηλευτικά σωματεία που θα εκπροσωπούνται στην ΟΣΝΙΕ. Αν και οι συνθήκες στο συγκεκριμένο χώρο δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα ώριμες, έχουμε την αίσθηση ότι με τη σταδιακή υλοποίηση των συνολικών προτάσεων που αναπτύχθηκαν οι συνθήκες θα ωριμάσουν σύντομα και το νοσηλευτικό προσωπικό του ιδιωτικού τομέα θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Όλα τα παραπάνω ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ από καμία πολιτική ηγεσία. Πρέπει και μπορεί να αποτελέσουν βάση διαλόγου και ζυμώσεων στο νοσηλευτικό χώρο καθώς αυτοί που τελικά θα αποφασίσουν είναι οι ίδιοι οι επαγγελματίες του χώρου της Νοσηλευτικής. Σε μια περίοδο απαξίωσης των πάντων και υποβάθμισης των όποιων εργασιακών μας κεκτημένων η απομόνωση από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο ΕΣΥ όπως αυτή θα συμβεί σε περίπτωση επικράτησης μιας κλαδικής δευτεροβάθμιας ομοσπονδίας έχουμε την αίσθηση πως θα μας οδηγήσει σε λάθος δρόμο.
Η Νοσηλευτική οφείλει και πρέπει να έχει συνδικαλιστική άποψη η οποία θα εκφράζεται αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συμμετέχει στη συνδιαμόρφωση απόψεων μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους στο ΕΣΥ. Γιατί κοινός στόχος όλων είναι η βελτίωση των σημερινών συνθηκών και η ποιοτική παροχή φροντίδας στους πολίτες από ένα δημόσιο σύστημα υγείας.
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ
Είναι γεγονός πως ως κοινωνία διερχόμαστε μια βαριά κρίση. Έχουμε την ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε την μέχρι σήμερα πορεία μας και να αναγνωρίσουμε τα λάθη που ως κοινωνία κάναμε τα 30 και πλέον χρόνια της μεταπολίτευσης. Δέκτης έντονης κριτικής έχει γίνει ο συνδικαλισμός και ειδικότερα ο τρόπος που αυτός ασκήθηκε από τις ηγεσίες κυρίως των συνδικαλιστικών οργανώσεων καθώς και η διαπλοκή τους με την πολιτική. Σε αυτό το περιβάλλον και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εξετάσουμε και τη σχέση της Νοσηλευτικής με τον συνδικαλισμό.
Είναι βέβαιο πως οι όποιες αλλαγές συμβούν στον τομέα αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής απόφασης αλλά κυρίως απόφαση των ίδιων των εργαζομένων. Σε ένα ευμετάβλητο περιβάλλον το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προτείνεις κυρίως προς τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και τους συνδικαλιστικούς φορείς που υπάρχουν σήμερα πιθανούς τρόπους διεξόδου από την σημερινή κρίση που διέρχεται και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ξεκινώντας την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας πρότασης σχετικά με τον συνδικαλισμό στο νοσηλευτικό χώρο δεν μπορείς παρά να αναλύσεις τη σημερινή πραγματικότητα και τις συνθήκες που μας οδήγησαν σε αυτήν.
Ως συνδικαλισμός νοείται: η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Ο συνδικαλισμός απευθύνεται στον εργοδότη που στην περίπτωσή μας είναι είτε ο δημόσιος είτε ο ιδιωτικός τομέας. Έτσι ανεξαρτήτως του πρωτοβάθμιου ή δευτεροβάθμιου σωματείου που ο καθένας ανήκει η τριτοβάθμια συνδικαλιστική έκφρασή του μέχρι σήμερα είναι είτε η ΓΣΕΕ είτε η ΑΔΕΔΥ.
Σήμερα οι συνδικαλιστικοί φορείς που εκφράζουν μέρος ή όλο το νοσηλευτικό προσωπικό κατά περίπτωση είναι:
ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Τοπικό σωματείο εργαζομένων – ΟΣΝΙΕ – ΕΚΑ – ΓΣΕΕ. Στον ιδιωτικό τομέα δεν έχει αναπτυχθεί έως σήμερα κανένα κλαδικό νοσηλευτικό σωματείο
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ:
- Τοπικό Σωματείο Εργαζομένων ανά δομή παροχής φροντίδας υγείας– ΠΟΕΔΗΝ – ΑΔΕΔΥ (περιλαμβάνει όλο το προσωπικό της δομής)
- ΠΑΣΟΝΟΠ- δευτεροβάθμια ομοσπονδία (περιλαμβάνει όλο το προσωπικό της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας των νοσοκομείων και τα πρωτοβάθμια σωματεία της είναι διαρθρωμένα ανά ΔΥΠΕ)- ΑΔΕΔΥ Βορείου Ελλάδος
- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ – δευτεροβάθμια ομοσπονδία (περιλαμβάνει τους Νοσηλευτές ΤΕ & ΠΕ και τα πρωτοβάθμια σωματεία της είναι διαρθρωμένα σε επίπεδο νομού) – ΑΔΕΔΥ (
Στην περίπτωση της ΠΑΣΥΝΟ- ΕΣΥ η ΑΔΕΔΥ έχει ερωτηματικό γιατί εάν και είναι διατυπωμένη επιθυμία της η συμμετοχή στην ΑΔΕΔΥ αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Η πολυδιάσπαση που εμφανίζεται στον συνδικαλιστικό χώρο του δημοσίου το μόνο σίγουρο είναι πως δημιουργεί έριδες, προβλήματα και αντεγκλήσεις ανάμεσα στους ίδιους τους φορείς που ορισμένες φορές φτάνουν τα όρια της φαιδρότητας… Συνάδελφοι που αντιπαρατίθενται ενώπιον συναδέλφων αποκλειστικά και μόνο επειδή εκπροσωπούν διαφορετικό φορέα και μάλιστα τη στιγμή που στην πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ζητημάτων που αφορούν τους εργαζόμενους μέλη τους συμφωνούν…
Πρόσφατο παράδειγμα η ένταξη του νοσηλευτικού προσωπικού του δημοσίου στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Ενώ για τον έχοντα απλή λογική αποτελούσε μια αυτονόητη κατάληξη της εφαρμογής των ΒΑΕ στο δημόσιο , τη στιγμή που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα, όλοι οι φορείς διεκδίκησαν και διεκδικούν ο καθένας με τον τρόπο του την πατρότητα αυτής της επιτυχίας…
Όμως γιατί φτάσαμε έως εδώ και ποια διέξοδος υπάρχει;
Ιστορικά η Νοσηλευτική πρωτοστάτησε για την δημιουργία της ΠΟΕΔΗΝ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η πρώτη πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ ήταν η κα Μ Κοκκολιού που ήταν Νοσηλεύτρια. Με το πέρασμα των χρόνων και τη διαμόρφωση πλέον του ΕΣΥ αλλά και της πλήρους κομματικής εξάρτησης που αποτέλεσε καθολική πρακτική των δεκαετιών 80,90, το νοσηλευτικό προσωπικό βρέθηκε από πρωταγωνιστής να γίνεται κομπάρσος… Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας αλλά και των αποδοχών απομάκρυναν το νοσηλευτικό σώμα, που αποτελούνταν σχεδόν 100% από γυναίκες, από την ενεργή συμμετοχή στα συνδικαλιστικά όργανα. Βεβαίως μεγάλη ευθύνη αυτής της εξέλιξης φέρει και το ίδιο το νοσηλευτικό προσωπικό το οποίο αν και συμμετείχε στις εκλογικές διαδικασίες δεν ψήφιζε με κλαδική συνείδηση αλλά κυρίως με κομματική ή με μια συγκεκριμένη λογική προσωπικών μικροσυμφερόντων. Έτσι η ΠΟΕΔΗΝ με ηγεσίες από άλλους κλάδους πλην Νοσηλευτικής προέταξε τα συμφέροντα του «νοσοκομειακού υπαλλήλου ή του υγειονομικού» μη αναγνωρίζοντας τίποτα το «νοσηλευτικό» και πολλές φορές αδικώντας έναν ολόκληρο κλάδο. Για αυτή την εξέλιξη ευθύνη έχουν τόσο οι συνδικαλιστικές παρατάξεις όσο και ο ίδιος ο νοσηλευτικός κλάδος.
Όταν ο νοσηλευτικός κλάδος αποφάσισε να αντιδράσει εντός ΠΟΕΔΗΝ και μάλιστα ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι κομματικοί μηχανισμοί κατέπνιξαν την προσπάθεια. Οι συνδικαλιστικές διαδικασίες ήταν στημένες σε τόσο συμπαγή κομματικά πλαίσια που δεν υπήρχε καμία πιθανότητα επιτυχίας. Δυστυχώς η επιλογή του νοσηλευτικού κλάδου μετά τα πρώτα χρόνια της ΠΟΕΔΗΝ να αποστασιοποιηθεί από τη συνδικαλιστική δράση και να την αναθέσει σε πιο «ειδικούς», κυρίως άνδρες, που με την πάροδο των χρόνων απέκτησαν ερείσματα τόσο στους εργαζόμενους των νοσοκομείων όσο και στα κόμματα , τον έβγαλαν εκτός παιχνιδιού… Έτσι οι μετέπειτα εξελίξεις αποτελούσαν μονόδρομο…
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη χώρα μας ο συνδικαλισμός ήταν και συνεχίζει έως και σήμερα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και με την συνολικότερη πολιτική/κομματική αντιπαράθεση. Το ΕΣΥ δημιουργήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και αναπτύχθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, έως και σήμερα διατηρεί τα ηνία της ΠΟΕΔΗΝ. Για την περίοδο μάλιστα που μιλάμε ήταν αδιαμφισβήτητα η μόνη κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Το 1996 μια Νοσηλεύτρια που είχε θητεύσει επί κυβερνήσεως ΝΔ στο ΥΥΚΑ η κα Ελένη Ντόβα, εκμεταλλευόμενη την δυσαρέσκεια των νοσηλευτών προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Γιατί όμως αλήθεια μόνο των νοσηλευτών; Η άποψή μας είναι ότι αυτό έγινε για δυο λόγους:
1. Τότε υπήρχε μια κρίσιμη μάζα νοσηλευτών που αντιμετώπιζε προβλήματα στη συνεργασία του με τους βοηθούς νοσηλευτών αλλά και τη νοσηλευτική ιεραρχία του νοσοκομείου ενώ ταυτόχρονα αισθανόταν ιδιαίτερα αδικημένη (κρίσεις , καθηκοντολόγιο κλπ)
2. Οι Νοσηλευτές, κατά κανόνα λόγω της μεγάλης έλλειψής τους, διορίζονταν έως το 1990 άμεσα χωρίς την οποιαδήποτε «παρέμβαση» ενώ ταυτόχρονα προέρχονταν από μια πιο μη πολιτικοποιημένη/κομματικοποιημένη κοινωνική τάξη.
Έτσι το υλικό ήταν έτοιμο για να στηθεί ένας φορέας που δυνητικά θα μπορούσε να ελεγχθεί κομματικά και να αποτελέσει αντίπαλο δέος για την ΠΟΕΔΗΝ του ΠΑΣΟΚ. Η εμφάνιση βουλευτών της ΝΔ στις πρώτες εκδηλώσεις του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ επαληθεύουν αυτές τις υποθέσεις. Όμως οι όποιοι σχεδιασμοί υπήρχαν τότε εντός και εκτός Νοσηλευτικής δεν ευοδώθηκαν. Αυτό οφειλόταν στην ιδιοσυγκρασία της ίδιας της κας Ντόβα αλλά και στην πολεμική που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε ΠΟΕΔΗΝ και ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ καθώς και ΕΣΝΕ- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Έτσι το καλοκαίρι του 2003 επήλθε η εσωτερική αμφισβήτηση και ανατροπή της ιδρύτριας του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ από την σημερινή ηγετική ομάδα της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ.
Το 2001 άλλη μια συνδικαλιστική ιστορία ξεκινούσε… Η Νοσηλευτική δεν είχε βρει τη διέξοδό της ως προς την συνδικαλιστική έκφραση ενώ το εγχείρημα του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ δεν είχε πείσει. Οι προσπάθειες ανεξάρτητων νοσηλευτών εντός ΠΟΕΔΗΝ είχαν καταπνιγεί κι ένας ενδοπασοκικός πόλεμος που μάλλον περισσότερο είχε να κάνει με τα εσωτερικά του συγκεκριμένου κόμματος και λιγότερο με τη νοσηλευτική είχε ξεσπάσει. Την συγκεκριμένη περίοδο λοιπόν δυο άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές συζητούσαν τη δημιουργία συνδικαλιστικών σωματείων νοσηλευτικού προσωπικού ανά ΠΕΣΥ και στη συνέχεια ομοσπονδίας (ΠΑΣΟΝΟΠ). Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο κος Κ Μπουμπάρης από τη Θεσσαλονίκη (άνηκε πολιτικά στη ΝΔ κι είχε εμπλακεί για ένα διάστημα και στον ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ), και η κα Λ Βασιλάκου (γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ). Τελικά η κα Βασιλάκου την τελευταία στιγμή υποχώρησε και ο νέος συνδικαλιστικός φορέας που συμπεριελάμβανε όλο το προσωπικό της νοσηλευτικής υπηρεσίας ξεκίνησε το 2001 από την βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα τη Θεσσαλονίκη. Λίγα χρόνια αργότερα ο κος Μπουμπάρης αποχώρησε από την ΠΑΣΟΝΟΠ μετά από εσωτερικές συγκρούσεις.
Η ΠΑΣΟΝΟΠ με σαφώς ισχυρότερα ερείσματα στην βόρεια Ελλάδα κατάφερε να συμμετέχει στην ΑΔΕΔΥ βορείου Ελλάδας, κι έχει στο ενεργητικό της αρκετές πετυχημένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα. Σήμερα εν μέσω κρίσης προσπαθεί να οργανωθεί στην Αθήνα αλλά και στις υπόλοιπες ΔΥΠΕ.
Η ύπαρξη τριών διαφορετικών συνδικαλιστικών φορέων είναι προφανές πως δημιουργεί έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις που συντηρούνται έως και σήμερα. Το ζητούμενο για κάθε μια από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ποια θα έχει την πρωτοκαθεδρία και ποια τελικά θα εκπροσωπήσει το νοσηλευτικό κλάδο. Ζήτημα βεβαίως αδιάφορο για την καθημερινότητα του νοσηλευτικού προσωπικού.
Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα μετά το 2007, βιώνουμε σίγουρα ένα προβάδισμα- που ενισχύθηκε και πολιτικά/κομματικά- της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ μετεξελίχθηκε σε δευτεροβάθμια ομοσπονδία το 2006 ενώ είχε ήδη ξεκινήσει την παράλληλη οργάνωση με το ρυθμιστικό φορέα των νοσηλευτών δηλαδή την ΕΝΕ. Η ύπαρξη των ίδιων προσώπων στην ηγεσία ΕΝΕ και ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ, που μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί πως ήταν, οδήγησαν στην πλήρη ταύτιση της ΕΝΕ με την ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ και στον αποκλεισμό της έκφρασης μέσω του ΝΠΔΔ κάθε άλλου συνδικαλιστικού φορέα. Το γεγονός αυτό, υπό την ανοχή –εάν όχι την υποστήριξη της πολιτικής ηγεσίας του ΥΥΚΑ- βοήθησε σε σημαντικό βαθμό την πανελλαδική ανάπτυξη της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ. Το δίπολο ΕΝΕ-ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ που ζούμε από το 2005 έως και σήμερα αποτελεί απαράδεκτη πρακτική και κατά την άποψή μας συνιστά σκάνδαλο! Ουσιαστικά ο ρυθμιστικός φορέας χρησιμοποιείται από την ηγετική του ομάδα για το στήσιμο ενός συγκεκριμένου συνδικαλιστικού φορέα! Και το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι με ποιο στόχο; Την προάσπιση των συμφερόντων των μελών της δηλαδή αποκλειστικά των Νοσηλευτών ή μήπως την αποδυνάμωση της ΠΟΕΔΗΝ με τη δημιουργία ενός αντίπαλου και ελεγχόμενου συνδικαλιστικού φορέα; Η προαναφερόμενη σχέση ΕΝΕ- ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ έχουμε την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Οι επιπτώσεις αυτής της σχέσης στο ρυθμιστικό φορέα είναι ήδη εμφανείς και δεν μπορεί παρά να υπάρξουν εξελίξεις στο μέλλον.
Όλα αυτά, αν και παρουσιάζουν ιστορικό ενδιαφέρον και όχι μόνο, μοιάζουν αδιάφορα στην καθημερινότητα…. Δεν έχουν καμιά ουσιαστική σχέση με τον συνδικαλισμό και μάλλον αποτελούν προϊόντα της αντίδρασης και αναζήτησης ενός κλάδου, των προσωπικών φιλοδοξιών κάποιων ανθρώπων και κομματικών παιχνιδιών ανάμεσα κυρίως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ….
Θεωρούμε πως ήρθε η ώρα για ριζικές μεταρρυθμίσεις και στον συγκεκριμένο χώρο προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά. Είναι παράλογο ο Νοσηλευτής να καλείται σήμερα να αποφασίζει για το με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει… Είναι παράλογο να γίνεται δέκτης μιας συνεχούς αντιπαράθεσης χωρίς ουσία…
Με βάση τον αρχικό ορισμό που δώσαμε: Ως συνδικαλισμός νοείται η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Με τη λογική ότι ένας συνδικαλιστικός φορέας είναι πιο αποτελεσματικός όσο πιο μαζικός είναι, η οργάνωση όλων των εργαζομένων στα εργασιακά σωματεία των νοσοκομείων αλλά και η ύπαρξη της ΠΟΕΔΗΝ ως δευτεροβάθμιας ομοσπονδίας καλύπτουν αυτές τις αναγκαίες συνθήκες ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες συμπίεσης και υποβάθμισης όλων των εργασιακών κεκτημένων. Ταυτόχρονα ο Νοσηλευτικός κλάδος όπως περιγράφεται και στην παρούσα πρόταση πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ακούγεται και να δρα και αυτόνομα μέσω κάποιου κλαδικού συνδικαλιστικού οργάνου.
Εάν θελήσουμε να δούμε αν υπάρχει κάτι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στα νοσοκομεία σχετικά με τον ορισμό του συνδικαλισμού αυτό είναι οι συνθήκες εργασίας. Σε μικρό βέβαια βαθμό αυτό έχει αναγνωριστεί κατά καιρούς με την χορήγηση κάποιων επιδομάτων όπως πρόσφατα του ανθυγιεινού. Όμως αυτή η διαφοροποίηση δεν αφορά αποκλειστικά τους Νοσηλευτές αλλά όλους τους εργαζόμενους που παρέχουν νοσηλευτική φροντίδα. Η όποια διεκδίκηση σχετίζεται με αυτές τις συνθήκες πρέπει να τους αφορά όλους άσχετα εάν μπορεί και πρέπει να υπάρχει κάποια κλιμάκωση. Θεωρούμε απαράδεκτο να ακούγονται απόψεις όπως είχε συμβεί στο παρελθόν που υποστήριζαν πως στα ΒΑΕ πρέπει να ενταχθούν μόνο οι Νοσηλευτές….
Η άποψή μας είναι πως πρέπει να υπάρχει διαμορφωμένη συνδικαλιστική νοσηλευτική άποψη η οποία και να γίνεται αποδεκτή σε επίπεδο ΠΟΕΔΗΝ. Αυτή η άποψη πρέπει να συνδιαμορφώνεται από όλους τους παρέχοντες νοσηλευτική φροντίδα. Άρα χρειάζονται νοσηλευτικοί κλαδικοί συνδικαλιστικοί φορείς σε επίπεδο περιφέρειας οι οποίοι θα συμπεριλαμβάνουν όλους τους ασκούντες τη νοσηλευτική και οι οποίοι θα βγάζουν εκπροσώπους στην ΠΟΕΔΗΝ.
Α΄βάθμια λοιπόν κλαδικά Νοσηλευτικά Σωματεία σε επίπεδο περιφέρειας με αντιπροσώπους στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ. Εάν όλο το νοσηλευτικό προσωπικό ψήφιζε για αντιπροσώπους μέσω αυτών των σωματείων – κι όχι των εργασιακών- είμαστε πεπεισμένοι πως ένας ικανοποιητικός αριθμός μελών της διοίκησης της ΠΟΕΔΗΝ, θα άνηκαν στο νοσηλευτικό προσωπικό. Ταυτόχρονα και ανεξάρτητα από αυτό η ίδια η ΠΟΕΔΗΝ οφείλει να δημιουργήσει και να στηρίξει τη λειτουργία κεντρικά ενός αμιγώς νοσηλευτικού οργάνου. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μέσω εκλογών στο συνέδριο μόνο από τους συνέδρους που ανήκουν στο νοσηλευτικό προσωπικό. Υπάρχει η Γραμματεία Νοσηλευτικού της ΠΟΕΔΗΝ η οποία θα μπορούσε να παίξει αυτόν το ρόλο.
Η μορφή των πρωτοβάθμιων σωματείων όπως περιγράφεται ανωτέρω υπάρχει ήδη σήμερα και είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία της ΠΑΣΟΝΟΠ. Για την μετεξέλιξή τους και την εμπλοκή τους στην ΠΟΕΔΗΝ πρέπει να υπάρξει συνεργασία και καλή θέληση και από τα δυο μέρη. Κάτι που στις σημερινές ιδιαίτερες συνθήκες κρίσης νομίζουμε πως το κλίμα είναι ώριμο για την έναρξη μιας τέτοιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Στην συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου δεν συμπεριλαμβάνεται η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ καθώς θεωρούμε πως η λογική της ως προς τα μέλη είναι σε λάθος κατεύθυνση καθώς συμπεριλαμβάνει μόνο τους Νοσηλευτές. Όλοι οι Νοσηλευτές πρέπει ζυγίζοντας με ιδιαίτερη προσοχή τα δεδομένα που υπάρχουν να αποφασίσουν ποια συνδικαλιστική έκφραση θα επιλέξουν για τη Νοσηλευτική του Αύριο.
Στον ιδιωτικό τομέα που ουσιαστικά έως σήμερα δεν υπάρχει κάποια κλαδική συνδικαλιστική έκφραση πρέπει κατ’αντιστοιχία να δημιουργηθούν νοσηλευτικά σωματεία που θα εκπροσωπούνται στην ΟΣΝΙΕ. Αν και οι συνθήκες στο συγκεκριμένο χώρο δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα ώριμες, έχουμε την αίσθηση ότι με τη σταδιακή υλοποίηση των συνολικών προτάσεων που αναπτύχθηκαν οι συνθήκες θα ωριμάσουν σύντομα και το νοσηλευτικό προσωπικό του ιδιωτικού τομέα θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Όλα τα παραπάνω ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ από καμία πολιτική ηγεσία. Πρέπει και μπορεί να αποτελέσουν βάση διαλόγου και ζυμώσεων στο νοσηλευτικό χώρο καθώς αυτοί που τελικά θα αποφασίσουν είναι οι ίδιοι οι επαγγελματίες του χώρου της Νοσηλευτικής. Σε μια περίοδο απαξίωσης των πάντων και υποβάθμισης των όποιων εργασιακών μας κεκτημένων η απομόνωση από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο ΕΣΥ όπως αυτή θα συμβεί σε περίπτωση επικράτησης μιας κλαδικής δευτεροβάθμιας ομοσπονδίας έχουμε την αίσθηση πως θα μας οδηγήσει σε λάθος δρόμο.
Η Νοσηλευτική οφείλει και πρέπει να έχει συνδικαλιστική άποψη η οποία θα εκφράζεται αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συμμετέχει στη συνδιαμόρφωση απόψεων μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους στο ΕΣΥ. Γιατί κοινός στόχος όλων είναι η βελτίωση των σημερινών συνθηκών και η ποιοτική παροχή φροντίδας στους πολίτες από ένα δημόσιο σύστημα υγείας.
